കിട്ടാത്ത
കവിത
..........
അയലത്തെ
വാസുദേവന്റെ
കവിതയെ ചൊല്ലി.

തവിയെടുത്ത് ഉമ്മാമ
ചൊല്ലി

എട്ടും,പൊട്ടും
തിരിയാത്ത കുട്ടീ
കിട്ടും,നിനക്ക്
തട്ടും,മുട്ടും......

ദാഹം

ദാഹം എന്നെ അലട്ടിയപ്പോ
കുറച്ച് വെള്ളം കുപ്പിയിലേക്ക്
ഒഴിച്ചു
കുപ്പിയുടെ ദാഹം ശമിച്ചുവോ
ഞാനറിഞ്ഞില്ലാ......

കുറച്ച് വെള്ളം ഗ്ലാസിലോഴിച്ചു
ഗ്ലാസിനു ദാഹം ശമിച്ചുവോ
ഞാനറിഞ്ഞീല്ലാ......

കുറച്ച് വെള്ളം ഭൂമിയിലൊഴിച്ചു
ഭൂമിയുടെ ദാഹം ശമിച്ചുവോ
ഞാനറിഞ്ഞീല്ലാ..

കുറച്ച് വെള്ളം ഞാനെന്റെ
വഴറ്റിലേകൊഴിച്ചു
എന്റെ ദാഹം ശമിച്ചത് 
മാത്രം ഞാനറിഞ്ഞു.......
യാ അള്ളാ എല്ലാ ദാഹവും
അറിയുന്നവനു നീ മാത്രം

 പറവകളാണ് തീ തുപ്പുന്നത്
എന്നാ കുരുന്നു
പറയവെ അധിനിവേശത്തിന്റെ
മുന്നില് പകച്ച് നില്ക്കുന്നു

നിനക്കു കഴിയുമോ
ഒരിറ്റ് കണ്ണീരിനോട്
ഹ്രദയം തുറന്ന് ഒന്നു ചിരിക്കാന്
ഇസ്രയീലെ
നീ ശ്രവിക്കുക
നീ കാണുക
മാതള ചില്ലകളീലവരു
കൂട് കൂട്ടി പാറി പറന്ന്
മധുരഗാനം പാടുന്നു..
അറിയുമോ അവരല്ലാം
ദൈവത്തിന്റെ ഹ്രദയത്തിലാണ്.....
നിനക്ക് സാധിക്കുമോ
നിന്റെ മുന്നിലേക്ക് കടന്ന് വരുന്ന
മരണത്തിനോട് എനിയും
എനിയും നുകരാനുണ്ട്
ഇളം ചോര.. എന്ന് പറയാന്

എല്ലാവരും അറിയുന്ന അവനിലെ
മറ്റാരും അറിയാത്ത അവനെ
എല്ലാവരും അറിയുമെന്ന് ഭയന്ന്
മരണത്തെ കൂട്ട് വിളിച്ചു.....

ഉമിക്കരി

അന്ന് നെല്ലിന്
പ്രായം തികഞ്ഞ ദിവസം.
അവളെ തറവാട്ടിലെ
ഇരുട്ടറയിലേക്ക്
ആനയിച്ചു.

പിന്നീട് ഒരിക്കലവളെ
എണ്ണ തേപ്പിച്ച്
ആവി പിടിപ്പിച്ച്
കുളിപ്പിച്ചാനയിച്ചത്
മുറ്റത്ത് വിരിച്ച
അച്ചിപായയിലേക്കും.

ആ പകലിലു അവളുടെ
മേനിയിലുരസിയ
സൂര്യനതിരു കടന്നത്
മാനത്ത് പതുങ്ങി നിന്ന
ചന്ദ്രനും കണ്ടിരുന്നു.

ഗറ്ഭം പേറിയ അവളെയും
ചുമന്ന് ആശുപത്രിയിലേക്ക്
ഞാന് നടന്നത് ഓറ്ക്കുന്നു.

പൊടിമില്ല് ആശുപത്രിയിലെ
പ്രസവ മുറിയിലു കിടന്ന്
പേറ്റു നോവിനാലെ അവള്
അലമുറയിട്ട് കരഞ്ഞതും
ഞാന് കേട്ടിരുന്നു.

അവസാനം നൊന്ത് പ്രസവിച്ച
കുഞ്ഞിന് ഉമിക്കരി എന്ന്
പേരിട്ടതാരാണ്..

ഉമിക്കരിക്ക് ഊഞ്ഞാല്
കെട്ടാനായി വന്ന മുറ്റത്തെ
കമുങ്ങിലെ പാള
കയറ് കുരിക്കിയത്
ആ ഇറയിലായിരുന്നു...

അന്ന് ഉമിക്കരിയെ
മുത്തമിട്ട ഓറ്മകളുമായി
എന്റെ വിരലിന്നും ജീവിക്കുന്നു...